موضوع کلی: قرآن در آینه اباعبدالله(ع)

مجلس پنجم: تبلور خلقِ قرآنیِ احسان در سنت حسینی

خلاصه سخنرانی:

• «وَسَارِعُوا إِلَی مَغْفِرَهٍ مِنْ رَبِّکُمْ وَجَنَّهٍ عَرْضُهَا السَّمَاوَاتُ وَالأرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِینَ*الَّذِینَ یُنْفِقُونَ فِی السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ وَالْکَاظِمِینَ الْغَیْظَ وَالْعَافِینَ عَنِ النَّاسِ وَاللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ» خداوند متعال در این آیه می فرماید، به سوی مغفرت خداوند متعال بر هم سبقت بگیرید، مسابقه بدهید که آنچه در نتیجه به دست خواهید آورد، بهشتی است که عرضش به اندازه آسمان ها و زمین است و برای پرهیزگاران مهیا شده است، کسانی که در توانگری و تنگدستی انفاق می کنند، خشم خود را فرو می خورند و نسبت به مردم بخشنده هستند، اینها محسنانی هستند که خداوند آنها را دوست دارد.
• احسان، نیکی کردن به مردم است و در این آیه مهمترین جلوه آن انفاق معرفی شده است. ما به ازای انفاق و احسان، و در اثر انجام آن، بهشتی نصیب محسنان خواهد شد که به اندازه آسمان ها و زمین است و این نه پاداشی اضافه بلکه اثر همین عمل آنها است.
• تمام زندگانی اباعبدالله(ع) احسان به دیگران است و این حضرت منتظر بهانه ای است تا از دیگران دستگیری کند، نمونه این را در آزاد کردن کنیزی که به ایشان گلی هدیه داده بود می توان دید.
• از نگاه امام حسین(ع) نیاز مردم به ما، نعمت خداوند بر ما است و اگر آن را به هر شکل کنار بزنیم، نصیب دیگران خواهد شد. رفع نیازهای مادی دیگران، ظاهرش رفع نیاز آنها است و در حقیقت خود ما هستیم که نیازهای معنوی و انسانی داریم و صدقه، درهای رحمت الهی را بر ما می گشاید و لطف الهی را شامل حال ما می کند.
• اینکه نسبت به همسایگان گرسنه خود بی تفاوت باشیم، حسینی بودن نیست. باید تلاش کنیم و با هم اطعام نیازمندان کنیم و این وظیفه خود را که از امامان آموخته ایم به نحوی انجام دهیم.
• در سیره امامان معصوم ما، بخشش به اندازه نیاز نیازمند انجام می شده است و به شیوه ای انجام میشده که شخص نیازمند احساس شرمساری نکند.
• نمونه ای از احسان اباعبدالله(ع) را آنجا می بینیم که بخشش فراوانی به فردی نیازمند داشتند، و با وجود این، از این شخص عذرخواهی کردند و مبلغ را از لای در به ایشان دادند تا شرمسار امام نشود و وقتی اشک وی را دیدند پرسیدند آیا نیاز دیگری داری؟ و شخص پاسخ داد نه بلکه به این می اندیشم که چون شمایی چگونه در دل خاک جاخواهی گرفت؟

مشروح سخنرانی:

در شب های گذشته، سخن درباره برخی آیات کریمه قرآن بود که به نحوی امام حسین(ع) یا در بیان مبارک خود و یا در رفتار و عملکرد خود، این آیات را تفسیر فرموده اند. موضوعی که امشب، برپایه آن آیاتی را می خواهم محضرتان قرائت کنم و چند کلامی را خدمت شما عرضه بدارم، موضوع احسان و انفاق است.

• جلوه ای از ویژگی های محسنان در قرآن کریم

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم «وَسَارِعُوا إِلَی مَغْفِرَهٍ مِنْ رَبِّکُمْ وَجَنَّهٍ عَرْضُهَا السَّمَاوَاتُ وَالأرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِینَ*الَّذِینَ یُنْفِقُونَ فِی السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ وَالْکَاظِمِینَ الْغَیْظَ وَالْعَافِینَ عَنِ النَّاسِ وَاللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ»^۱ خداوند متعال در این آیه کریمه می فرماید، به سوی مغفرت و بخشش خداوند متعال بر هم سبقت بگیرید، مسابقه بدهید که آنچه در نتیجه به دست خواهید آورد، بهشتی است که عرضش به اندازه آسمان ها و زمین است. «أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِینَ» آن را برای متقیان و پرهزگاران فراهم ساخته ایم. «الَّذِینَ یُنْفِقُونَ فِی السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاء» یکی از ویژگی های متقیان را بیان می فرماید آیه: متقیان کسانی هستند که در آسانى توانگرى و سختى تنگدستى، انفاق می کنند. بعد اضافه می فرماید که «وَالْکَاظِمِینَ الْغَیْظَ» آنهایی که خشمشان را هم فرو می خورند. «وَالْعَافِینَ عَنِ النَّاسِ» و نسبت به مردم، بخشنده اند و نهایتا «وَاللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ».
در این آیه کریمه، چنان که مفسران ارجمند ما فرموده اند، در واقع معنای احسان، بیان می شود و وجوهی که احسان و نیکوکاری در آن اشاره دارد به منظر مسلمانان می رسد.
اولین نکته ای که آیه شریفه به عنوان یک احسان بر آن تاکید دارد، انفاق است. احسان به معنای نیکی کردن است، خوبی کردن است. آنچه به معنای صدقه می شناسید که گاهی اوقات روایات ما جایگزین احسان می شود، به این معنا است که شما نیکی کنید؛ نیکی هایی که دین ما آنها را در یک چارچوبی توضیح داده است. گاهی اوقات حسن خلق را هم در اقسام صدقه ذکر کرده اند. حتی نبی مکرم اسلام(ص) خیلی جالب است در روایتی ذکر می کنند که لبخند زدن به برادر مومنت هم می تواند برای تو ثواب صدقه داشته باشد، ثواب احسان داشته باشد. ^۲
در این آیه کریمه، مهمترین جلوه ای که از احسان بیان می فرماید، انفاق است، تفضل به دیگران است. بارها این واژه و مشابه و هم معنای آن در قران بیان و اصرار شده است که از همدیگر دستگیری کنید و کمک کنید.
نکته زیبای این آیه این است که شما در نظر بگیرید ابتدا صرفا بیان نمی فرماید بهشت، می فرماید یادتان باشد آن بهشتی که به اندازه آسمان ها و زمین است. می دانید در باور ما بهشت به عنوان یک ما به ازای جداگانه که ربطی به عمل نداشته باشد نیست. اعمال و کارهای ما در دنیا یک آثاری دارند. اینجا به دلیل اشتغال به مادیات و در مادیات بودن، ما درک آثار اعمال خود را نداریم. دیدید گاهی کسی در حال بازی، وقتی می افتد و دست و پایش زخم بر می دارد چون بدنش گرم است به دلیل فعالیتی که داشته، در لحظات اولیه درد آن را احساس نمی کند. دنیا محیطی است که گناه و صواب، عمل درست و نادرست، درد و خوشی اش احساس نمی شود به درستی(البته برای اولیاء الله مسئله فرق می کند). در آخرت انسان مواجه با اعمال خود می شود و آنچه می بیند اعمال وی هستند نه یک جایزه یا تنبیه جداگانه. من همیشه این مثال را می زنم: مثل اینکه کسی عمدا با توجه یا بی توجه سرش به دیوار بخورد، یک اثر طبیعی دارد آن هم دردش است. نمی تواند کسانی که این دیوار را ساخته اند یا درد را در آن قرار داده اند ملامت و سرزنش کند؛ نه، درد یک عکس العمل طبیعی نسبت به این رفتار است. فرق هم نمی کند، وقتی شما خدای نکرده ضربه ای به شما وارد شود، عمد و سهوش هم فرقی ندارد، درد دارد. عذاب یعنی درد گناهان در دنیا.
خوب. می فرماید آن بهشتی که عرض آن به اندازه آسمان ها و زمین است، آن را برای پارسایان و پرهیزگاران مهیا کردیم « الَّذِینَ یُنْفِقُونَ فِی السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ» آن کسانی که در توانگری و تنگدستی انفاق می کنند.

• تمام زندگانی امام حسین(ع) احسان به دیگران است.

درباره امام حسین(ع) واقعیت این است که شما زندگی حضرت را ملاحظه کنید از دوره کودکی تا شهادت یکی از ویژگی های حضرت که ثابت است، احسان به دیگران است. گویی این انسان، منتظر بهانه است که به دیگران کمک کند. تجربه کرده اید؟ این روضه نیست، واقعیت است؛ اما شبهای روضه است. با خودتان فکر کنید، تجربه کرده اید؟ تا الان شده است از امام حسین(ع) چیزی بخواهید؟ سراسر زندگی این ابر مرد، احسان است، انفاق و کمک و تفضل به دیگران است.
یک بار کنیزی خدمت حضرت آمد، گلی را برای حضرت به هدیه آورده بود. شاید بفرمایید ارزش مادی چندانی ندارد. حضرت به واسطه اینکه ما در آیه کریمه داریم که اگر کسی برای شما احسانی کرد شما تلاش کنید آن احسان را بهتر جبران کنید، آن کنیز را آزاد می کند. کسی از صحابه آنجا بود گفت آقا مگر چه کار کرد؟ ^۳
بله. در مقیاس ما آدم های معمولی زمینی همواره این چیزها دودوتا چهارتای مادی بر می دارد! الان من این مبلغ را به فلانی که نیاز دارد بدهم بعد او چه به من می دهد. آن چیزی که او به من بدهد چقدر می ارزد… همه اینها را با دودوتا چهارتای مادی می سنجیم.

• نیاز مردم به ما، نعمت الهی بر ما است.

روایت امام حسین(ع) را می خواهم عرض کنم. می فرماید: «اعلموا أن حوائج الناس إلیکم من نعم الله علیکم، فلا تملوا النعم فتتحول إلى غیرکم‏»^۴ به من و شما توصیه میکند. وقتی مردم به شما مراجعه می کنند، و حتی اگر از حوائج مردم آگاه بشوید، این از نعمت های خدا برای شما است. نعمت خداوند است. « فلا تملوا النعم فتتحول إلى غیرکم» نکند نعمت بیاید، با منت گذاری جلوی آن را بگیرید. نکند نعمت به سراغ شما بیاید آن را کنار بزنید، آن نعمت در اختیار دیگری قرار می گیرد.
بگذارید یک واقعیتی را محضر شما مرور کنم، آن هم اینکه خداوند رزاق است یعنی رزق دهنده است؛ نه از رزق من و شما کم گذاشته است و نه از فقرا (البته به اندازه ای که نیاز دیده است). به تعبیر مفسر بزرگ آقای جوادی که همیشه می فرمایند، هیچ مار و عقرب بیابانی از رزق خدا محروم نمی مانند. این از این! می ماند اینکه فرصت هایی در زندگی من و شما [برای دستگیری به دیگران و واسطه شدن برای تامین روزی آنها] پیش می آید. این فرصت ها را می توانیم نعمت برای خود در نظر بگیریم، از این فرصت ها برای ارتقای خودمان استفاده کنیم، و می توانیم این فرصت ها را هم بسوزانیم. دوستان بپذیرید که این نعم الهی را باید قدر دانست. این را باور کنید که اگر مثل منی کسی را محتاج کمکی پیدا کنم، هیچ لطفی در حق او نیست اگر به او کمک کنم، این لطف در حق من است. رزق او را خدا می رساند؛ من ندادم، یک عزیز خدایی مثل شما به او می دهد.
فکر می کنم گاهی اوقات زمینه احتیاج را گم می کنیم. احتیاج مادی او [یعنی آن فرد نیازمند] دارد اما احتیاج معنوی، احتیاج انسانی من و شما داریم.
اینکه گفته اند صدقه دفع بلا می کند، اشتباه نکنید صحبت از این نیست و این حرفها حرف های عوامانه جاهلانه است که تصور می کنند صدقه بدهند، انتقال ناراحتی و بلا به آن فقیر اتفاق می افتد. خیر، من اگر کار خیر را انجام دهم، زمینه های رحمت و لطف الهی را بر خودم افزون می کنم و این زمینه های رحمتی که افزون می شود باعث می شود من در سلامت بیشتری به سر ببرم. صدقه اگر دفع بلا می کند یعنی موجبات رحمت الهی را، موجبات برطرف شدن خشم خدا را، از باب لطف الهی شامل خودتان می کنید.

• حسینی بودن، این نیست که نسبت به همسایه گرسنه بی توجه باشیم.

فرمود وای بر مسلمانی که کسی از همسایگانش گرسنه بخوابد. ^۵  ما خبر داریم؟ ما باور کنید یکی از حرفهایمان حتی دور هم جمع می شویم این نیست که یکی را سراغ دارم چند ماه است در منزلش گوشت ندارد، یکی فلان غذا را ندارد! حسینی بودن کی خودش را نشان می دهد؟!
پیشنهادی شد حیفم می آید در اینجای بحثم نگویم. اجازه دهید بگویم و بعد عرضم را ادامه دهم. پیشنهاد شد و دوستان مسئول این هیئت لطف کردند و این پیشنهاد را هم پذیرفتند. من هم آن را خدمت شما عرض می کنم. پیشنهاد این بود که خوب است حالا که ما این جمعیت با هم جمع می شویم، همیشه هم می گوییم در این ایام نذوورات متعدد داده می شود، بیاییم همه آستین همت را بالا بزنیم هر شب مبالغی را جمع کنیم، اطعام نیازمندان بشود. مبالغی را جمع کنیم به کسانی که نیازمندند غذا برسانیم. بله نذورات اباعبدالله(ع) خیلی جواب می دهد. اما بزرگواران آن نذورات فراوانی که لطف می کنید و حتما همه ان شاء الله مورد قبول درگاه الهی قرار می گیرد، گاهی وقت ها برای امثال من و شماها در این هیئت ها کار خاصی نمی کند اما این قطرات گاهی جمع می شود، خانه ای را روشن می کند. به نام اباعبدالله(ع) دست همتمان را به هم بدهیم و نشان دهیم هیئت های حسینی می توانند وظیفه خودشان را که از امامشان آموخته اند، به نحوی انجام دهند.
فرمود حوائج مردم به شما، نعمت های خدا نسبت به شما هستند. صمیمانه خواهش میکنم احسان، انفاق و نیکی کردن را اولا به نیازمندان و ثانیا حتی به سایر مومنان کمرنگ نکنیم. الفت بین مومنان بیشتر شود. قبول کنید که برکت عمر را زیاد می کند و خیلی برکات را نازل میکند.

• نمونه هایی از احسان اباعبدالله(ع)

شخص نیاز مندی وارد مدینه شد. پرسید کریم ترین انسان این شهر را به من معرفی کنید. آدرس منزل امام حسین(ع) را دادند خدمت ایشان رسید. گفته شد که آقا مسجد تشریف دارند. رفت مسجد. آقا در حال نماز بودند. این شخص وقتی وارد شد شروع کرد با ابیاتی در قالب شعر بیان کرد که اگر من وارد این شهر بشوم به شما مراجعه نکنم به چه کسی مراجعه کنم. اگر از شما نخواهم از چه کسی بخواهم. امام نمازشان به پایان رسید، شخص تمام آن درخواست ها را دوباره تکرار کرد. حضرت با همان بیان شعری در جواب آن فرد ارائه کردند. کسی را از غلامان صدا زدند و گفتند برو و فلان مبالغ پول است بیاور. مبلغ هنگفتی، ظاهرا چهار هزار دینار به آن فرد تقدیر کرد.
گویند یک وقتی شخصی به امام حسن مجتبی(ع) مراجعه کرد. حضرت مبلغ زیادی به او کمک کرد. کسی از صحابه سوال کرد آقا این طور کمک کردن کمی زیاده روی نیست؟ حضرت فرمود کریمانه کمک کردن یعنی برطرف کردن نیاز کسی که مراجعه کرده است.
خیلی زشت است گاهی کسی به ما مراجعه می کند ما با تبختر مبلغ بسیار ناچیزی به او می دهیم. خیلی با جرئت می توانیم بگوییم انفاق شما نشانه شخصیت شما است.
روایت داریم آن طوری که انتظار دارید خدا به ما کمک کند، همان طور به بندگان خدا کمک کنید. به گونه ای به مردم احسان کنید که انتظار دارید خدا آن گونه با شما به نیکی برخورد کند.
[برگردیم به روایت امام حسین(ع)] وقتی پول را به شخص دادند، به شعر فرمودند «خذها فانی الیک معتذر» پول را بگیر، با عذرخواهی دارم آن را به شما می دهم. سنت اولیای ما این بود که وقتی به نیازمندان کمک میکردند [این گونه کمک می کردند] ایشان همچنین وقتی می خواستند به آن نیازمند کمک کنند، از لای در به آن نیازمند دادند تا چشمشان به چشم آن نیازمند نیفتد و شخص خجالت بکشد.
امام حسین(ع) فرمودند من از شما عذر می خوام. شخص آرام آرام اشکش جاری شد. امام(ع) احساس کردند نیاز دیگری دارد که خجالت می کشد بیان کند. حضرت فرمودند: کم بود؟ نیاز تو را برطرف نمی کرد؟ آن شخص با همان اشکی که جاری بود عرض کرد نه، من متعجبم که خدا چنین بندگانی را چطور اجاره می دهد از این دنیا بروند؟چطور مثل شمایی از این دنیا خواهید رفت؟! ^۶
ببینید به اندازه یک جرعه امام را درک کرد، فهمید که چه تشنگی عالم خواهد کشید از نبود چشمه های جوشان هدایت.
ادامه آیه ای [که ابتدای بحثم تلاوت کردم]، داستانی درباره اش هست که حیفم می آید عرض نکنم. ذکر شده فردی در منزل امام حسین(ع) کار می کرد و از غلامان ایشان بود. نکته جالبی که درباره امام حسین(ع) وجود دارد این است که شما متعدد روایاتی می بینید که یا از غلامانی که در خانه ایشان کار می کردند آزاد می کردند یا از غلامان دیگران. مبارزه با نظام برده داری را اسلام به نحوی شکل داد که به صورت نرم و آهسته در حالی که سنت های جاهلی برده داری بود، آرام آرام این سنت برچیده شد. یک غلامی در منزل امام(ع) کار اشتباهی انجام داده بود و باید تنبیه می شد. همه و از جمله خود شخص هم قبول اذعان داشتند که باید تنبیه می شد. آمدند به امام(ع) گزارش دادند، امام ناراحت شدند و فرمودند بله باید این شخص تنبیه شود. آمدند شروع به تنبیه وی کنند، غلام به امام عرض کرد «و الکاظمین الغیظ» – ادامه آیه که خاطرتان هست؟ ادامه آیه بعد از بیان انفاق این بود که کسانی که خشم خود را فرو می خورند؛ حالا بماند که ما خیلی اوقات عرضه مان را در ناراحت شدن و خشم گرفتن بر خانواده و دوستانمان نشان می دهیم، این کجای حسینی بودن و متدین و مومنانه زندگی کردن است نمی دانم.
عرض کرد «والکاظمین الغیظ» امام فرمودند بسیار خوب دیگر از تو ناراحت نیستم. عرض کرد «والعافین عن الناس» مردم را هم می بخشند. امام حسین(ع) فرمودند گناهت را به برکت این آیه بخشیدم. عرض کرد «والله یحب المحسنین» امام(ع) فرمود تو را در راه خدا آزاد کردم. ^۷
کاش امام ما، ما را در راه خدا، از بندگی گناهان و از پایبست های دنیاگرایی و مادیت آزاد کند.

صوت سخنرانی:

————————–

۱. آل عمران:۱۳۳-۱۳۴.
۲. رسول الله(ص): تَبَسُّمُکَ فی وَجهِ أخیکَ صَدَقهٌ. (کنز العمّال : ج ۳ ص ۴۱۰ ح ۱۶۳۰۵)
۳. قال أنس‏ کنت عند الحسین ع فدخلت علیه جاریه فحیته بطاقه ریحان فقال لها أنت حره لوجه الله فقلت تجیئک بطاقه ریحان لا خطر لها فتعتقها قال کذا أدبنا الله قال الله- و إذا حییتم بتحیه فحیوا بأحسن منها أو ردوها و کان أحسن منها عتقها.
«أنس» گوید نزد امام حسین علیه السلام نشسته بودم در این هنگام یکى از کنیزان آن حضرت وارد شد و با دسته‏ ریحانى که به آن حضرت هدیه کرد سلام و تحیّت گفت، حضرت نیز به او فرمود: تو در راه خدا و براى خدا آزادى. أنس مى‏گوید: من به آن حضرت عرض کردم: این کنیز با چند شاخه‏ ریحان که اهمیتى ندارد به شما تحیّت گفت، حال شما او را آزاد مى‏کنید؟ حضرت فرمود: حق‏تعالى ما را چنین تربیت کرده و فرموده است: «وَ إِذَا حُیِّیتُم بِتَحِیَّهٍ فَحَیُّواْ بِأَحْسَنَ مِنْهَا أَوْ رُدُّوهَا؛(نساء:۸۶) و چون به شما درود گفته شد شما به [صورتى‏] بهتر از آن درود گویید یا همان را [در پاسخ‏] بر گردانید.» (بحار الأنوار (ط – بیروت)، ج‏۴۴، ص: ۱۹۵)
۴. بحار الأنوار (ط – بیروت)، ج‏۷۵، ص: ۱۲۷
۵. قـالَ رسولُ اللّه صلى‏ الله ‏علیه و ‏آله و سلّم : ما آمَنَ بی مَن باتَ شَبْعانَ وجارُهُ جائعٌ . قالَ : وما مِن أهلِ قریهٍ یَبِیتُ و فیهِم جائعٌ ، یَنظُرُ اللّه‏ إلیهِم یومَ القِیامَهِ .
پیامبر خدا صلى‏ الله ‏علیه و ‏آله و سلّم فرمود : به من ایمان نیاورده‏است آن که شب را با شکم سیر بخوابد و همسایه‏اش گرسنه باشد . فرمود : اهل هر آبادى که شب را بگذرانند و در میان ایشان گرسنه‏اى باشد ، روز قیامت خداوند به آنان نظر (رحمت) نمى‏افکند . (الکافی : ج۲ ، ص۶۶۸)
۶. أن الفرزدق أتى الحسین ع لما أخرجه مروان من المدینه فأعطاه ع أربعمائه دینار فقیل له إنه شاعر فاسق مشهر فقال ع إن خیر مالک ما وقیت به عرضک و قد أصاب رسول الله ص کعب بن زهیر و قال فی عباس بن مرداس اقطعوا لسانه عنی. و قدم أعرابی المدینه فسأل عن أکرم الناس بها فدل على الحسین ع فدخل المسجد فوجده مصلیا فوقف بإزائه و أنشأ
لم یخب الآن من رجاک و من حرک من دون بابک الحلقه
أنت جواد و أنت معتمد أبوک قد کان قاتل الفسقه
لو لا الذی کان من أوائلکم کانت علینا الجحیم منطبقه
قال فسلم الحسین ع و قال یا قنبر هل بقی شی‏ء من مال الحجاز قال نعم أربعه آلاف دینار فقال هاتها قد جاء من هو أحق بها منا ثم نزع بردیه و لف الدنانیر فیهما و أخرج یده من شق الباب حیاء من الأعرابی و أنشأ
خذها فإنی إلیک معتذر و اعلم بأنی علیک ذو شفقه
لو کان فی سیرنا الغداه عصا أمست سمانا علیک مندفقه
لکن ریب الزمان ذو غیر و الکف منی قلیله النفقه
قال فأخذها الأعرابی و بکى فقال له لعلک استقللت ما أعطیناک قال لا و لکن کیف یأکل التراب جودک‏ (مناقب آل أبی طالب علیهم السلام (لابن شهرآشوب)، ج‏۴، ص: ۶۶)
۷. این روایت در بیشتر منابع درباره امام سجاد(ع) نقل شده است: حدثنا الحسین بن محمد بن یحیى بن الحسن بن جعفر بن عبید الله بن الحسین بن علی بن الحسین بن علی بن أبی طالب قال حدثنی یحیى بن الحسین بن جعفر قال حدثنی شیخ من أهل الیمن یقال له عبد الله بن محمد قال سمعت عبد الرزاق یقول جعلت جاریه لعلی بن الحسین ع تسکب الماء علیه و هو یتوضأ للصلاه فسقط الإبریق من ید الجاریه على وجهه فشجه فرفع علی بن الحسین ع رأسه إلیها فقالت الجاریه إن الله عز و جل یقول- و الکاظمین الغیظ فقال لها قد کظمت غیظی قالت و العافین عن الناس قال قد عفى الله عنک قالت و الله یحب المحسنین قال اذهبی فأنت حره. (الأمالی( للصدوق)، النص، ص: ۲۰۱)