شب اول محرم ۱۳۹۸ / شب شهید بهمن درولی:

 

هیچ می دانی اگر دیوارها نبودند، چقدر دنیا بهتر بود؟ اگر میله های قفس ها نبودند، چقدر زندگی شیرین تر به سر می آمد؟ اگر حجاب های درونی که ظلمت شب را بر قلب ها مسلط می کنند نبودند، اگر جغد شوم نفس نبود، دنیا چه می شد؟
آنچه نمی گذارد ما حقایق عالم را ببینیم، دیوارها هستند. حجاب های سیاهی که خودمان درونمان درست کرده ایم. بهشت و جهنم هر کسی به دست خودش است. شروع همینجاست و جای دیگری برای شروع وجود ندارد. در آنجا روشن می شود که اینجا چه کرده ایم.

برادرم! خجلت گنه کاری در روز قیامت آنچنان است که اگر کسی را یکباره از خواب بیدار کنند و در همان حال در جهنم بسوزانند ، بهتر از این است که نامه عملش را به دستش بدهند و بگویند، بخوان. «اقرا کتابک کفی بنفسک الیوم علیک حسیبا»

بدان هر چه کار می کنی و زحمت می کشی باید برای رضای خدا باشد. انسان به دنیا آمده است که از بلاها و نعمت ها استفاده کند. ورود ما به دنیا مانند ورود سنگ به کوره داغ و سوزان است و باید آنچنان خالص شویم تا فقط یک مقدار نیکی از ما بماند.
آنجا که دوست داری برای دوست کارکنی، پتک تقوا را بر سر نفس بکوب و فریاد برآور که من فقط برای رضای او کار می کنم و آنجا که تفرقه از هر سو ترا می خواند، شمشیر و مردانگی و صبوریت را بیرون کش و هر جا اثری از تفرقه یافتی او را با خشم نابود کن تا امام را خوشنود کنی.

عشق اگر همراه علم نباشد، درد نمی آورد. عشق اگر همراه خلوص نباشد، پوچ است. عشق اگر عمق نداشته باشد، زودگذر است. عشق اگر فقط بر پایه علم و فلسفه باشد ، بی معنی است. آنجا که یک نماز عاشقانه می خوانی درست است یا آنجا که یک نماز فیلسوفانه و عالمانه؟
کتاب عشق را باز کن و شبی در خلوت «والفجر» بخوان و گاه رسیدن به «یا ایتها النفس المطمئنه» گریه سر بده و روحت را از قفس تن بیرون بیاور و به سوی او پرواز کن. پرده ها که کنار برود، مابقی آیه را خودش می خواند و دیگر آنجا تو نیستی و همه اوست.
سعی کن همیشه چونان عقاب باشی، که در لانه ی تنگی زندگی می کند. عقاب با یک تصمیم ، یک همت تمام، قفس تنگ را می شکند و از بین می برد و پرواز می کند.
خدایا! آنچنان که از تو می‌ترسم، به رحمتت امید دارم. خدایا! می‌دانم آنچنان که داده‌ای مؤاخذه می‌کنی، اما ای فریادرس! روزی که مؤآخذه ام می‌کنی، هیچ جوابی برایت ندارم. تو را به وحدانیتت قسم می‌دهم آن روز دست رد بر سینه ام نزن!
خدایا! دوست داشتم در این مسافرت ۲۵ ساله آنچنان در دنیا کشت کنم که در آخرت روسفید باشم، اما چه کنم که این سگِ نفس من را به دنبال خود کشید.
خدایا، ندانستم، نفهمیدم، نپرسیدم و آنچه می دانستم عمل نکردم.
خدایا، اکنون که فهمیدم، دیر شده است، مدت ها گذشته، عمرم را به بیهودگی گذراندم و در درگاهت هیچ ندارم که عرضه کنم.
ای نور، ای قدوس، ای رحمان و ای رحیم کجا روم، به چه کسی پناه برم، اینکه مفری نیست جز تو .
خدایا اگر مرا نبخشی و به حال خود رهایم نمایی، بر این بلا صبر می کنم، اما کسی که عاشقت شده است چگونه می تواند دوری تو را تحمل کند. خدایا، در میان آتش گناهانم، آنچه مرا عذاب می دهد، دوری توست.
می خواهم کمتر اسم من برده شود. خدایا به همه بفهمان که اگر شوری در سر دارم از خودم نیست. آن مقدارش که با ریا همراه است بر من ببخش و آنچه را که می ماند بر من افزون فرما.
خدایا گاهی که تنفسی عاشقانه و وزشی مخلصانه در درونم ایجاد می شود، فکر می کنم دیگر کسی بهتر از من تو را نشناخته است. چقدر من ضعیفم.
خدایا عشقم به تو لحظه ای است، دائمی گردان! اخلاصم به تو دم دمی است، همه دمی گردان! شورم به سوی تو موجی است، همیشگی گردان!
خدایا از درگاهت تمنا دارم حال که نعمت ورود را داده ای، نعمت حضور را نیز عطا کنی.

برادرم. دعا کن قیامتی روشن و نورانی داشته باشیم و آن روز از شهدا خجالت نکشیم. چقدر دوست دارم در آن روز مثل خوبان خدا سرمان را بالا بگیریم و با افتخار سرتاسر بدنمان را نشان دهیم، در حالی که خون چکه می کند و بوی عطر و مشک از آن می آید و بگوییم ( انت لا اله الا الله ) لبیک یا الله و سپس آرام در جوار رسول اکرم و یاران و اصحاب مولایمان حسین بنشینیم و رو سفید باشیم. آرزو دارم طوری بمیرم که تکه ای از جنازه ام به دست نیاید، تا شاید چاره ای شود برای آخرتم.

برادرم. ما برای عاقبت بخیری فقط یک راه داریم و آن هم راه شهداست. عزیزانی که اگر فردای قیامت برایشان جوابی نداشته باشیم، وای بر احوالمان و مهمترین مسئولیت شما این است که از هر رفیقی ، شهیدی بسازید برای روشنایی راه و تحویل فرداهای سخت و دشوار انقلاب بدهید.

دوست دارم قبرم را ساده و هم سطح زمین درست کنید و با اندکی سیمان روی آن را بپوشانید و فقط با انگشت روی آن بنویسید: « پر کاهی تقدیم به آستان قدس الهی» و همه برایم طلب مغفرت نمایید.