علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را        ***     که به ماسوا فکندي همه سايه‌ي هما را

دل اگر خداشناسي همه در رخ علي بين         ***         به علي شناختم به خدا قسم خدا را

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند             ***     چو علي گرفته باشد سر چشمه‌ي بقا را

مگر اي سحاب رحمت تو بباري ارنه دوزخ      ***         به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو اي گداي مسکين در خانه‌ي علي زن       ***         که نگين پادشاهي دهد از کرم گدا را

بجز از علي که گويد به پسر که قاتل من       ***      چو اسير تست اکنون به اسير کن مدارا

بجز از علي که آرد پسري ابوالعجائب         ***           که علم کند به عالم شهداي کربلا را

چو به دوست عهد بندد ز ميان پاکبازان       ***         چو علي که ميتواند که بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت   ***          متحيرم چه نامم شه ملک لافتي را

بدو چشم خون فشانم هله اي نسيم رحمت     ***      که ز کوي او غباري به من آر توتيا را

به اميد آن که شايد برسد به خاک پايت        ***      چه پيامها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تويي قضاي گردان به دعاي مستمندان     ***          که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چوناي هردم ز نواي شوق او دم        ***     که لسان غيب خوشتر بنوازد اين نوا را

«همه شب در اين اميدم که نسيم صبحگاه     ***              به پيام آشنائي بنوازد و آشنا را»

ز نواي مرغ يا حق بشنو که در دل شب    ***  غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهريارا

~ استاد شهريار